โอ๊ย…ขอบอกไว้ก่อนนะครับ ตอนแรกกะเขียนวันนั้นจริง ๆ แต่จำวันผิด
นึกว่าเหตุการณ์ต่อไปนี้เกิดวันที่ 5 พ.ค.
พอมาถึงวันที่ 5 กลับไปดูที่เคยบันทึกไว้ กลายเป็นว่า เหตุการณ์มันเกิดวันที่ 4 ซะงั้น
แถมกะว่าจะเขียนหลังดูหนังจบ…กลายเป็นว่าเลยเถิด เตลิดข้ามวันซะงั้น
โอเคครับ…งั้นเริ่มเลยละกัน
วันที่ 4 พ.ค. 2551 เวลา ประมาณ 17.55 น.
ในขณะที่กำลังกวาดใบไม้อยู่ในสวนหน้าบ้านอยู่นั้น
โทรศัพท์ก็ส่งเสียงดัง เป็นเสียงเตือนมีข้อความเข้า
“ยินดีด้วยค่ะ น้องติดคณะ 0168”
คือ…มันมีเว็บที่ให้บริการส่ง SMS ผลการแอดมิชชั่น อ่ะครับ ผมก็เลยไปสมัครไว้
ก็รู้ว่าผลมันจะออกวันนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะออกตอนไหน ก็ได้แต่รอ SMS นี่แหละ
ขณะนั้นก็งง ๆ 0168 คณะอะไรวะ แต่ก็ดีใจนิด ๆ แล้วว่า ยังไงก็มีที่เรียนแล้วล่ะ
รีบวิ่งขึ้นบ้านไปเปิดคอม ต่อเน็ท
เป็นการต่อเน็ทที่รอนานที่สุดในชีวิตเลยล่ะ
ก็เข้าไปดู รหัสคณะ…
0168 วิศวกรรมคอมพิวเตอร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ วิทยาเขตบางเขน
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ร้องลั่นบ้านอ่ะตอนนั้น ดีนะ ไม่มีใครอยู่บ้าน ไม่งั้นคงตกใจทั้งบ้าน
ก็ล็อกอินเข้าไปเช็คกับเว็บที่ประกาศผลอีกที ผลก็เป็นตามนั้นจริง ๆ
ดีใจมาก ๆ ได้สิ่งที่หวังไว้
เป็นอะไรที่ลุ้นมาก ๆ
คือตอนนั้น ผมได้คะแนน 6837.5 (จำแม่นจริง ๆ อ่ะ) ซึ่งน้อยกว่าคะแนนต่ำสุดของปีก่อนหน้า 74 คะแนน (6911.5)
ตอนรู้คะแนน ก็พูดกับเพื่อนเล่น ๆ ว่า “กูขอให้มันลดแค่ 74 คะแนน กูก็พอใจแล้ว”
นั่นแหละครับ มันก็ลดมา 74 คะแนนจริง ๆ เข้าไปเรียนด้วยคะแนนต่ำสุดของรุ่นเลยทีเดียว
คือ…วิศวะ คอม มก. นี้ ผมเล็งมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ ม. 4 ได้
ผมเคยเข้าค่าย โอลิมปิกวิชาการ สาขาคอมพิวเตอร์ ที่ศูนย์ ม.ขอนแก่น ตั้งแต่ ม.4 ครับ
ก็ไปได้แค่ค่าย 2
ในตอนนั้น ก็ได้ข่าวว่ามีรุ่นพี่ใช้โควตา ค่ายโอฯ นี่แหละครับ เข้าวิศวะคอม มก. ได้
แต่ต้องเข้ารอบลึกกว่านี้ (ท่าจำไม่ผิด น่าจะรอบที่ 4 ได้ <รอบ สสวท.>)
ผมก็ ฮึ้ย…ปีหน้าต้องเอาใหม่ จะต้องให้ได้โควตาให้ได้
ตอนอยู่ ม.5 ก็พยายามขึ้นครับ เกือบได้เป็นตัวแทนศูนย์แล้ว
คือ เขาจะเอาตัวแทนศูนย์ละ 6 คน ผมได้ที่ 8 คะแนนห่างกับที่ 6 และ 7 เป็นจุดทศนิยม > <
พลาด…โควตา แล้วสินะ ต่อไปต้องตั้งใจเรียน อ่านหนังสือแอดอย่างเดียวสินะ
ปิดเทอม…ผมใช้เวลาไปกับการเข้าค่ายโอฯ นี่แหละครับ ไม่ได้เรียนพิเศษเหมือนเพื่อน ๆ เขา
พอเปิดเทอม ม.6 ผมก็เรียนบ้าง แต่อย่าใช้คำว่าตั้งใจเรียนเลยดีกว่า
ทำกิจกรรมคณะกรรมการนักเรียนซะมากกว่า เรียน ๆ เล่น ๆ ไปเรื่อย
พอถึงเวลาต้องสอบ พื้นฐานวิศวะ ก็พยายามฝืนใจอ่านหนังสือเป็นอย่างมาก
ไม่ชอบฟิสิกส์อ่ะครับ (แต่อยากเรียนวิศวะนี่นะ)
สอบมา…คะแนนก็น้อย
จะไปยื่นเข้า สวมก. (รับตรงวิศวะ ภาคปกติ ของ มก.) ก็ไม่ได้ชัวร์ ๆ น้อยเกิน
ก็ยังทำตัวเหมือนเคย…
พอถึง ช่วงสอบรับตรง มข.
เพื่อน ๆ เขาก็สอบกันครับ ทั้งห้องมีอยู่ 3 คน ที่ไม่สอบ และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น
คือ…ยังไงก็จะไม่เรียนที่ มข. อยู่แล้ว ถ้าจะเอา ก็เอาโควตา ค่ายโอฯ เข้าได้เลย แต่ไม่เอาไง จะเอา วิศวะคอม มก. ที่เดียว (มุ่งมั่นโคตร แต่ทำตัว…)
ช่วงนั้น เพื่อน ๆ ก็โดดเรียนไปอ่านหนังสือที่บ้านกันเกือบทั้งห้อง จนบางวันไม่ได้เรียนกันเลยก็มี
ผมก็ทำกิจกรรมบ้า ๆ บอ ๆ ของผมต่อไป ไม่ได้อ่านหนังสือ
แต่เหมือนต้องตั้งใจเรียน + ตั้งใจจดขึ้น เพราะเพื่อนสนิทผมมันโดดเรียนไปอ่านหนังสือสอบ
ผมเลยต้องคอยจดไว้ให้มันลอก
ต้องพยายามปรับปรุงลายมือ ให้มันตัวใหญ่ขึ้น อ่านง่ายขึ้น (ปกติเขียนตัวเล็ก)
แล้วบางทีก็ต้องทำการบ้านไว้ให้มันลอก…
จนสอบไฟนอลเสร็จ ผมถึงเริ่มอ่านหนังสือ
ตลอดชีวิตการเรียนมา ไม่เคยอ่านหนังสือเยอะขนาดนั้นมาก่อน (แต่พอเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยแล้ว แค่นั้นจิ๊บ ๆ เลย)
พอสอบเสร็จ คะแนนก็ออก
ก็เลือก 4 อันดับ
1. วิศวะคอม มก.
2. วิศวะ ปก มก.
3. วิทย์คอม จุฬา
4. วิทย์คอม มข.
กันพลาดสุดฤทธิ์
จริง ๆ อันดับ 3 เคยคิดที่จะเลือกอย่างอื่น แต่คิดดี ๆ แล้ว…อย่าดีกว่า มันไม่ใช่แนวเลยจริง ๆ ถึงจะเคยสัมผัสมาตลอดเกือบทั้งชีวิต (ในตอนนั้น) แล้ว แต่ไม่รู้ว่าจบมา จะทำได้รึเปล่า เลยไม่เอา
พอได้เข้ามาเรียนตามที่หวังไว้แล้ว…ก็ดีครับ
แต่ทำตัวไม่สมกับที่หวังไว้เลย
ตลอด 4 ปีในรั้วมหาวิทยาลัย เรียน ๆ เล่น ๆ เน้นเล่นซะมากกว่า
จบมาด้วยเกรดอันแสนจะน้อยนิด แต่มันก็จบล่ะวะ
กว่าจะมีวันนี้ได้…
ต้อง ขอบคุณ พ่อ แม่ ปู่ ย่า ยาย ที่ให้กำลังใจ ลูกชาย หลานชาย คนเดียวคนนี้มาตลอด
ขอบคุณ ครู อาจารย์ ทุกคน ตั้งแต่ อนุบาล ประถม มัธยม แล้วก็มหาวิทยาลัย ที่คอยประสิทธิ์ประสาทวิชา ความรู้
โดยเฉพาะ…อาจารย์วิภาวี อาจารย์องอาจ ที่ทำให้ค้นพบว่าชอบในด้านคอม และคอยสนับสนุน ผลักดันมาโดยตลอด แม้จะแข่งอะไรไม่ค่อยได้รางวัลเท่าไรก็เหอะ
ขอบคุณ เพื่อน ๆ สมัยมัธยมทุกคน ที่คอยให้กำลังใจกัน และทำให้ต้องคอยพยายามเพิ่มความสามารถด้านคอมพิวเตอร์เพื่อช่วยเหลือพวกเอ็ง
ขอบคุณ เพื่อน ๆ CPE22 ที่คอยช่วยเหลือกันมาตลอดในทุก ๆ เรื่อง ไม่ว่าเรื่องเรียน หรือเรื่องกิจกรรมต่าง ๆ พวกมึงสุดยอดกันจริง ๆ ว่ะ
ขอบคุณ ตัวผมเอง ที่อดทน พยายามเดินตามความฝันที่วาดไว้ แม้ว่าความเป็นจริง หรือผลที่ได้มันจะไม่ได้สวยหรูเหมือนที่วาดไว้ แต่อย่างน้อย ก็ถือว่าได้พยายามทำตามที่ต้องการแล้วล่ะนะ
และ…ขอบคุณ คนอื่น ๆ ที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิต ซึ่งถ้าหากในวันนั้นไม่มีพวกเขาเหล่านั้น ก็อาจจะไม่มีผมในวันนี้ก็ได้ แม้ผมจะไม่รู้ว่ามันจะเกี่ยวข้องอะไร แต่ผมคิดว่า…มันก็ต้องมีส่วนบ้างแหละ
ต่อไปนี้…จะเป็นยังไงน่ะหรอ…
ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน…